Mijn bevallingsverhaal

Het heeft bijna 2 maanden geduurd, maar ik heb nu weer de energie en de mood om lekker te schrijven 😀 En waar gaat dit eerste stuk dan over.. Ja natuurlijk! De bevalling van onze zoon. Dus bij deze, mijn bevallingsverhaal.

Donderdag 15 september 2016, wat was het weer heet vandaag! Mijn enkels, benen en handen houden mega veel vocht vast. Het doet best zeer. En Ik lijk net een olifant, maar dat ter zijde :p Vandaag zijn we 40+2 zwanger. Het kan elk moment gebeuren, vooral ’s nachts. Dus laat ik maar op tijd naar bed gaan, voor het geval dat, zodat ik in ieder geval een paar uurtjes pak.

Vrijdagochtend 16 september 2016 om 0.28uur. Plop, volgens mij ben ik een beetje vruchtwater verloren..? Of toch niet? Het is geen urine, dus dan zal het haast wel toch. In de ochtend rond 8uur de verloskundige maar bellen. Of zou het nu toch echt gebeuren? Ik ga maar weer naar bed, maar lig niet rustig. Ik ben alert op alles in mijn lichaam. Try to relax Emy!

Bliksem en donder buiten!! Auw, Kramp! Pffffff, uitblazen. Misschien moet ik wel gewoon een grote boodschap doen.. Ohh kramp!!! Nee dát is het niet. Toch voor de zekerheid de weeën app gebruiken om te timen. Just in case..

Na een half uur onregelmatige weeën heb ik een uur regelmatige weeën, om de 3 minuten een wee van 1 minuut! Met de ademhalingstechnieken die ik op zwangerschapsyoga heb geleerd is het wel te doen. Het is tijd om de verloskundige te bellen. Ze moet eerst langs een andere zwangere, maar komt zo snel mogelijk! Gideon doet de lamp vast aan in de gang zodat ze ons huisje makkelijk kan vinden in dit hofje waar wij wonen. 45 minuten later belt de verloskundige aan. Ze stelt wat vragen en gaat me vervolgens onderzoeken. Ik blijk al 7 cm ontsluiting te hebben!! Tijd om naar het ziekenhuis te gaan!

Bevallen in het ziekenhuis.

(Wil je geen details weten, lees dan niet verder 🙂 )
Rond 3.15 uur komen wij, tegelijk met onze verloskundige én die andere zwangere, aan in ziekenhuis Ter Gooi ter Blaricum. Die andere moet in een rolstoel. Voel mezelf best badass dat ik liever loop. Op de verlosafdeling krijgen wij een kamer toegewezen en er wordt ons verteld ons thuis te voelen. De verloskundige komt straks weer terug. Helaas is de koelkast defect, maar gelukkig hebben we zelf drinken meegenomen! Ik loop wat heen en weer totdat een uurtje later denk ik de verloskundige terug komt om mijn vliezen te breken. Ik ga op bed liggen. Met iets scherps prikt zij mijn vliezen door. Er loopt allemaal vruchtwater uit en daarin zit poep van de baby in, oftewel meconiumhoudend vruchtwater. Dit kán gevaarlijk zijn voor de baby (hij kan vb gestrest zijn) en op dat moment wordt ik overgedragen aan een verloskundige van het ziekenhuis. Mijn poliklinische bevalling is veranderd in een medische bevalling 🙁 Balen, want nu krijg ik iemand die ik niet ken.

De pittige uren van mijn bevalling

Vrijdag 16 september om 5.30 uur. Even later komt er een verpleegkundige die mij en de baby aansluiten op een apparaat om onze hartslag te monitoren. Een half uur later vraag ik wanneer de verloskundige komt om kennis te maken en te vertellen wat de planning is. ‘Is ze nog niet geweest dan?’ Krijg ik te horen. Nou nee. Uiteindelijk komt na een uur de Assistent verloskundige. Ze had net een bevalling gedaan. Ze voelt hoeveel cm ontsluiting ik heb en zegt 6cm. Waarop Gideon een beetje verbaasd en geïrriteerd vraagt hoe dat kan want toen we van huis gingen zaten we op 7. Tja nu is het echt 6 is haar antwoordt. Lekker dan, 2 uur verder maar er is niks gebeurt, zijn zelfs een cm terug bij af (dit ligt gewoon aan hoe iemand met haar vingers meet). Na nog een uur ofzo blijkt mijn ontsluiting nog niks gevorderd te zijn en dit terwijl ik inmiddels zulke heftige weeën heb dat ik bijna niet meer kan. Ze geeft aan dat mijn weeën niet meer effectief zijn, ze doen niks. Ze moeten weeën opwekkers gaan toe dienen, de weeën gaan hier wel heftiger door worden. Dat kan ik echt niet aan!! Ik ben gesloopt. Maar ik wil geen ruggenprik 🙁 ik overleg met Gideon én dat mijn eigen verloskundige aan geeft dat mijn baby ook best groot is dus dat het pittig gaat worden 🙁 besluit ik om toch die ruggenprik te nemen.

De ruggenprik gaat niet in 1 keer goed en moet opnieuw. Ook heb ik voor de ruggenprik een katheter gekregen en na een tijdje blijkt ook deze niet goed te zitten en moet opnieuw. Heb ik weer!! Terug op onze kamer worden de baby en ik elk half uur gecontroleerd en elke keer wordt de dosis van de weeën opwekkers verhoogd want er gebeurt nog niks. Zucht..

Welkom lieve baby

We zijn weer een paar uur verder. Mijn besef van tijd is inmiddels verdwenen. Inmiddels zijn mijn moeder met haar vriend, en mijn schoonouders ook gearriveerd en zitten in de wachtkamer. Mijn moeder en Gideon wisselen elkaar steeds af wie bij mijn hoofd zit. Ik ben zo blij dat ze er zijn! De assistent verloskundige gaat weer voelen. En zegt dat er nog weinig veranderd is. Nu begin ik het echt zat te worden. Ze besluit toch om haar leidinggevende erbij te halen. Die voelt en geeft aan dat ik nog een half uur op mijn rechterzijde moet liggen voor het laatste randje.

Rond 16.00 uur op vrijdag 16 september mag ik gaan persen. Ik voel helemaal geen persweeën, maar moet gaan persen zodra ik een wee voel. Mijn benen worden in de beugels gelegd. Mama rechts van me en Gideon links van me. Ze helpen mij mijn knieën naar mijn nek te krijgen want ik ben uitgeput. De assistent zit klaar bij mijn onderkant, en rechts van haar staat een verpleegkundige die de badcop speelt en ‘schreeuwt’ wat ik moet doen. Aangezien ik geen persdrang heb, noch aanvoel of ik een wee heb vraag ik steeds twijfelachtig ‘is dit een wee?’ En dan kijken zij op de monitor en zeggen steeds ja.

Na 50 minuten persen wordt op vrijdag 16 september om 17.04 uur onze zoon Jax Noël Nanuru geboren! Ik krijg hem op de borst en ik Zie dat er allemaal zwarte poep is. Bahh!! Maar op dat moment denk ik alleen maar ‘stil maar lieve baby. Wij zijn je ouders en alles komt goed’.

Paniek in de laatste fase van mijn bevalling

Jax ligt op mijn borst en Gideon houdt ons vast. Iemand maakt foto’s van ons drietjes en mijn moeder is naar Gideon zijn ouders gelopen om het goede nieuws te vertellen. De verloskundige en assistent zijn bezig om mijn placenta eruit te krijgen. De assistent zegt dat het binnen een uur eruit moet maar dat ze het nu willen halen. Er wordt getrokken en geduwd. Ze geeft aan dat als het niet lukt het in de OK gehaald moet worden. Oh Nee toch! Ik moet heel hard persen en floep de placenta komt eruit! Yeahh niet naar de OK denk ik. Op dat moment ontstaat er paniek. De assistent begint op mijn buik te duwen en masseren, heel hard. Er worden dingen geroepen, er komen mensen binnen gerend en ineens staan er 8 mensen om mij heen die met mij bezig zijn. Aan de stemmen hoor ik de paniek / stress. En er wordt een paar keer gevraagd waar de gynaecoloog blijft. Ik zie Gideon met de baby in zijn armen en mijn moeder in hoekje van de kamer staan. En er gaat even door mij heen. Als ik maar niet dood ga. Ik zeg tegen een verpleegkundige die bij mijn hoofd bezig is dat ik bang ben. Wat zeg je, vraagt ze. ‘Ik ben bang’. Ze zegt dat het allemaal wel goed komt. WAT komt er goed?! denk ik. Op dat moment lijkt het net alsof ik uitzoom en me afsluit voor wat er gebeurt. Ik word weggereden uit mijn kamer richting de OK. In de gang komen we langs mijn schoonvader. Ik houd me groot. Onderweg moet ik een beetje huilen. Er wordt gezegd dat ik onder narcose gebracht ga worden. Neeeee, dat lijkt mij vet eng! Ik weet niet wat er aan de hand is. Alleen dat er veel bloedverlies is. Bij de OK zijn ook de anesthesisten die mijn ruggenprik eerder die dag hebben gezet. Eindelijk een bekend gezicht en ik word daardoor wat rustiger. In de OK moet ik mezelf overhevelen naar een ander bed. Ik kijk om me heen en denk dit lijkt absoluut niet op een OK van Grey’s anatomy. Wat is het hier klein zeg. Mijn armen worden naar de zijkanten gebracht en op een soort (volgens mij) koelingselementen gelegd. Ik zie de gynaecoloog nu voor het eerst en hij vraagt alleen ‘Heeft u ook allergieën?’ Niet eens wie hij is of wat ze gingen doen. Mijn benen worden in beugels gelegd. Er staat iemand naast mij met een mondkapje voor de narcose. Ze vraagt hoe mijn baby heet. Ik antwoord. Het kapje gaat over mijn mond en ik ben weg.

Na de bevalling

Even later, ik weet niet hoeveel later eigenlijk, word ik wakker op de verkoeverkamer en ben direct behoorlijk bij kan ik opmaken uit de reacties. Ze laten gelijk Gideon samen met Jax komen. En de verloskundige probeert Jax bij mij aan te leggen hihi. Dit lukt eventjes. Gek zeg. Dit is mijn, onze, baby. Ik word weer naar de verloskamer gereden waar ik gewassen wordt, bloed en antibiotica krijg toegediend via een infuus. Daar komen mijn schoonzus, haar vriend en dochter even langs. En ik hoor hem zeggen ‘met een A ervoor, heet hij Ajax :p hihi Mannen.

Ik ben één van de ‘2 op de 100 vrouwen’

Uiteindelijk hebben wij, met ons drieën, 2 nachten in het ziekenhuis moeten overnachten. In totaal had ik 3 liter bloed verloren en ik had een totaalruptuur, iets wat bij 2 op de 100 vrouwen voor komt. Herstel periode: 3 tot 12 maanden. Jaja, dat heb ik weer.

Ik was zo blij toen we zondag thuis kwamen. Gelukkig kwam de kraamhulp een uurtje later al. Wat een topmens is zij zeg! Het was een hele fijne kraamweek?

Met Jax Noël gaat gelukkig alles goed! Mijn man is echt een Superman! Dat wist ik natuurlijk al hihi maar hoe hij voor mij en de pasgeboren baby heeft gezorgd de eerste maand, petje af! Denk niet dat elke man dat zou kunnen. Achja, daarom ben ik ook met hem getrouwd he niet met een andere man :p

Hoe het met mij gaat?

Ik ben nog herstellende. Vorige week, week 6, ben ik voor mijn eerste controle bij de gynaecoloog geweest. Er zitten nog hechtingen en het is verdikt, maar dat is normaal. Herstel na een totaalruptuur is 12 weken tot een jaar. Ik moet bij 12 weken weer terug komen ter controle en bij 4 maanden naar een andere gynaecoloog die gespecialiseerd is in de kringspier. Want al doe ik alle oefeningen, hij werkt nog niet naar behoren.

Al met al gaat het goed met mij? De bevalling was te doen, mét ruggenprik. Het gedeelte wat allemaal mis ging en de operatie in de OK etc, heeft een grote impact op mij gehad. De eerste weken was ik hier best van slag van. Al hebben de hormonen hier vast ook een rol in gespeeld. Maar door vaak ons bevallingsverhaal te vertellen, met kraamtranen, heb ik het een plekje kunnen geven. En zeg nou zelf, het is echt waar, als ik dan naar mijn kleine Superman kijk, was het het allemaal waard!!!

Onze kleine Superman, Jax Noël Nanuru. Geboren op 16 september 2016 om 17.04uur. Lengte 50 cm en een gewicht van 3920 gram.