Ik hoor je al denken; zwangerschapskwaaltjes he, HAHAHA. Nou nee 😛 Gelukkig heb ik tot nu toe geen last gehad van zwangerschapskwaaltjes 😀 rond week 6 á 7 was ik af en toe wel een beetje weeïg op mijn maag, maar als ik dan iets at ging dat ook wel direct weg. Dus als het daar bij blijft dan ontspring ik lekker de dans.

Kwaaltjes

Maart is mijn favoriete maand van het jaar! Waarom? De lente begint, de zomertijd gaat in, Pasen valt vaak in deze maand, de zon gaat schijnen én niet te vergeten, de mooiste datum van deze maand; 25 maart, mijn verjaardag. Helaas, voor mij, heb ik alles, maar ook echt alles gemist 🙁 Mijn favoriete maand is voorbij, en ik heb er niks van mee gekregen! Hoe dat kan? KWAALTJES!

Al is het woord ‘kwaaltje’ misschien niet helemaal de juiste omschrijving voor mijn reden of absence.
Zondagochtend 20 maart, rond 5.00 uur werd ik wakker en ik was mega benauwd. Dit is mij niet vreemd, want ik heb astmatische-bronchitis. Ik stapelde de kussens op zodat ik wat rechter op kon liggen. Dit had geen effect, dus besloot ik om maar op te staan en naar beneden te gaan. Dat helpt ook wel eens, rechtop zitten en het raam goed open zetten. Toen Gideon rond 7.30 uur beneden kwam, hij was beetje ongerust toen hij merkte dat ik al was opgestaan, was ik nog steeds mega benauwd en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Aangezien het weekend was is alleen de huisartsenpost open, in BLARICUM. Zonder auto kom je daar niet, al was fietsen al onmogelijk op dat moment. We probeerden iemand te bereiken waar we een auto van konden lenen, maar natuurlijk was nog niemand wakker zo vroeg op de zondag. Gideon belde de huisartsenpost om situatie voor te leggen en of we langs konden komen, dan maar met taxi. De assistente vond dit geen goed idee, het zou te lang duren. Ze zou een huisarts langs sturen. Even laten gaat de telefoon en zegt ze dat we niet moeten schrikken, maar na overleg met de huisarts én dat ik toen 15 weken zwanger was hebben ze besloten om de ambulance naar ons te sturen. Binnen 5 minuten stonden er 2 ambulance broeders in onze woonkamer. Mijn longen werden beluistert, mijn temperatuur en mijn zuurstof werden opgemeten, waarna ik aan de zuurstof werd gekoppeld. Ik kon op dat moment ook al niet meer lopen, ik klapte gewoon in elkaar. De zuurstof werkte niet zoals ze wenste, dus werd er besloten om mij naar het ziekenhuis te brengen… En zo kwam het dat maart 2016 voor mij de eerste keer in mijn leven was dat ik in een ambulance heb gezeten, op de spoedeisende hulp ben beland om vervolgens in een ziekenhuis opgenomen te worden. Hoezo maart mijn favoriete maand?!

Longontsteking

9.45 uur. Op de spoedeisende hulp stonden er wel 6 dokters om me heen, en er liepen ook mensen in en uit. Lag ik daar met een dubbele deken, want ik had het mega koud, koorts was 39.2, en aan de zuurstof terwijl er allemaal mensen iets bij of met je willen doen. Er hebben 4 mensen naar mijn longen geluisterd, waarvan de laatste de longarts was. Schijnbaar zijn er vele coassistenten ofzo. In de ambulance hadden ze al een infuus ding in de binnenkant van mijn elleboog geprikt, maar die bleek niet te werken. Ze kregen er geen bloed uit. Dus moest deze opnieuw gezet worden (en weet dat ik erg bang ben voor naalden). Toen kon er bloed afgenomen worden. Vervolgens was er een ander duo die een prik in mijn pols moesten zetten. Met de mededeling dat dit wel de ergste prik is die je kan krijgen :S Hiermee konden ze het zuurstofgehalte (volgens mij) meten. Na de horror-prik, moesten er röntgenfoto’s van mijn longen gemaakt worden. Maar er zou bescherming over mijn buik gelegd worden tegen de straling. Op de röntgen afdeling aankomen kreeg ik niks over mijn buik, dus vroeg ik erna. Maar dat meisje zei dat ze juist geen bescherming op mijn buik legden omdat de lood die daarin zit juist schadelijker is. Nou zij zal het wel weten he 😉

Toen begon het wachten. Gelukkig lag ik in een bed, want bewegen lukte bijna niet meer. Om 11.00 uur kwam de longarts. Ik bleek een longontsteking te hebben die ze niet in mijn bloed konden constateren, maar op de röntgenfoto’s hebben gezien. De ontsteking zat in mijn linkerlong. De verpleegster kwam en vertelde dat ik antibiotica zou krijgen via een infuus. Huh? waarom geen pillen vroeg ik? Een infuus zou sneller opgenomen worden en dat was nu wel belangrijk. Ik vroeg hoe lang het zou gaan duren, want ik was nog in de veronderstelling dat ik zo wel naar huis mocht. Ze zei dat het infuus 20 minuten zou duren, maar ze kon hem wel sneller zetten. Ik vroeg wanneer ik naar huis kon, daar kon ze nog geen antwoordt op geven. Tijdens het infuus kwam de arts terug en zei dat ik 6x per dag aan het infuus moest en dat ik zo opgenomen zou worden en naar de acute opname afdeling gebracht zou worden. De arts liep weg, en ik moest huilen! Ik wilde niet in het ziekenhuis blijven, ik wilde naar huis. Gelukkig was Gideon er om mij te troosten, want ik moest toch echt blijven.

Rond 13 uur werd ik naar de afdeling gebracht. Wat vond ik het op dat moment K# dat mijn moeder en broertje zo ver weg wonen. Ik miste ze heel erg. Gelukkig wonen tante Corna en mijn nichtje Esmee wel vlakbij, dus zij kwamen om 15 uur langs, en Gideon is de hele dag gebleven tot 20.30 uur. De volgende dag werd er een echo gemaakt van de baby. Wat waren we blij dat alles in orde was en wat is hij of zij al gegroeid! Die dag is mijn moeder toch helemaal naar Hilversum komen rijden met haar vriend. Wat een schat he! In het ziekenhuis heb ik niet meer gedaan dan slapen, liggen, om me heen kijken, beetje tv kijken, eten en drinken. De nachten waren niet fijn. Alleen in mijn bed, benauwd, infuus wat steeds vernieuwd werd en vanaf dag 2 lag ik op de longafdeling waar er 2 mensen waren met influenza, hun kamers waren afgesloten en als er iemand naar binnen ging moesten ze een mondkapje voor en een overall aan. Vond het gewoon geen fijn idee.

Herstel duurt lang

Dinsdagavond mocht ik eindelijk weer naar huis. Ons bed stond in de woonkamer want ik kon nog bijna niks. Gideon had gelukkig paar dagen vrij kunnen krijgen om voor me te zorgen. Inmiddels zijn we bijna 3 weken verder en het gaat een stuk beter met me. Het frustrerende is dat de longontsteking een behoorlijke aanslag heeft gehad om mijn lichaam. Alle energie & conditie waren gewoon weg en opbouwen gaat heel langzaam. Veel langzamer dan ik had gedacht. De arts heeft het wel gezegd ook omdat ik zwanger ben, maar ik dacht dat dat gewoon overdreven was :S Ik merk dat ik snel forceer, daarom is het wel fijn, voor mijn eigen bescherming, dat ik deze week ‘vakantie’ heb dus op werk niet kan forceren. Anders had ik allang deze week weer geprobeerd om te werken. Ik probeer het nu op te bouwen, door steeds verder te fietsen, steeds drukkere plekken op te zoeken (ik word snel moe van geluid) en steeds meer de doen. Ik doe snel te veel en word dan afgestraft met slaap. Qua fietsen naar werk kom ik nu tot de helft, maar ik ga het proberen om maandag naar werk te fietsen! Dan moet ik daar maar zien of/hoe lang ik het werken dan volhoud, want ik moet daarna ook nog terug fietsen. Achja gewoon proberen en dan zien we wel he 😉 Het gaat niet meer alleen om mij, maar ook om die kleine in mijn buik. Mijn gezondheid gaat nu voor alles!

Oh en het andere kwaaltje? Mijn ijzergehalte en HG (?) is te laag en de ijzertabletten hebben niet gewerkt. Vanochtend moest ik naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Alleen wist ik niet dat ik nuchter moest zijn :S dus nu moet ik komende week terug komen. Ik vermoed dat het thalassemie is, want dat hebben er meer in de familie. But we’ll see 😉

Wish me luck!

-xxx- Emy